Este finde Koruña pintouse de rosa no Paseo Marítimo e no Teatro Colón, de azul no Porto e de marrón Glaccé.

 Esta finde Koruña estivo queimada de vida: pola mañá do domingo miles de mulleres correron polas rúas na Carreira da Muller, o sábado a música tomou o Porto coas Noites e coa festa pop de La Casa Azul, mentres as colas en Glaccé puxeron punto final aos seus roscones máis desexados; e, para rematar, Mozart entrou en escena no Colón cunha Finta semplice en modo rosa que fixo vibrar ao público.

Crónica: A Carreira da Muller tomou Koruña este domingo pola mañá

Este domingo Koruña vestiuse de rosa para celebrar unha nova edición da Carrera da Muller, unha cita que cada ano gaña máis forza e que xa se converteu nun clásico da nosa cidade. Desde primeiras horas da mañá, as rúas encheron de corredoras, familias e curiosos que non quixeron perder o espectáculo da chamada Marea Rosa.

A Carreira da Muller. Foto de El Ideal Gallego. 

Fotos do Ideal. 

A saída e o ambiente

Ás 10:00 h, desde a Avenida de Bos Aires, arrincou a proba. Máis de sete mil mulleres, coa camiseta rosa e o dorsal preparado, puxeron rumbo a un percorrido de algo máis de seis quilómetros. O ambiente era festivo: música, animación, voluntariado e moitas ganas de pasalo ben.

O percorrido

O trazado levou ás participantes desde Riazor ata o Paseo Marítimo, pasando polos lugares máis emblemáticos da cidade, incluída a contorna da Torre de Hércules, para logo regresar á meta no mesmo punto de partida. Foi un percorrido de postal, cun mar que acompañaba e cun público entregado a animar en cada esquina.

Solidariedade e compromiso

A Carrera da Muller non é só deporte. Nesta edición recadouse apoio para ACADAR, a Asociación de Mulleres con Discapacidade de Galicia, reforzando o carácter solidario e reivindicativo do evento. Aquí todo suma: correr, camiñar ou simplemente participar é unha maneira de dicir “estamos aquí”.

Momentos para lembrar

• Nervios e sorrisos na saída, con abrazos e selfies antes de comezar.

• A calor da xente animando nos cruces e no paseo.

• O esforzo final na recta de chegada, cun estoupido de aplausos.

• E, por suposto, a festa posterior con zumba, música e moita enerxía compartida.

Un domingo diferente en Koruña

Ao final, o que queda é unha sensación de forza e comunidade. A cidade enteira volveu demostrar que sabe converter unha carreira nunha festa, un reto persoal nun xesto colectivo, e unha mañá de domingo nun recordo rabuñento para levar moito tempo na memoria.

Crónica: A Casa Azul iluminou o Muelle de Batería en Noites do Porto

En Koruña xa sabemos que a choiva ten mal costume de aparecer nos mellores momentos, pero o sábado á noite nin a auga quixo perderse a festa de Noites do Porto. O Muelle de Batería transformouse nunha carpa chea de luz, música e nostalxia, coa celebración dos 25 anos de carreira de La Casa Azul.

La Casa Azul en Noites do Porto. Foto de El Ideal Gallego. 

Fotos de La Opinión Coruña.

Un arranque en clave de festa universal

Guille Milkyway non se andou con rodeos: abriu o concerto cunha auténtica declaración de intencións, “Fiesta universal”, e prometeu un concerto longo, como deben ser. Entre canción e canción, foi deixando mensaxes de gratitude ao público koruñés, ese que, como dixo, “estaba cando non estaba ninguén”.

Baixo a carpa, a marea entregada

Tras temas como Chicle cosmos ou No más myolastan, os aplausos choveron tanto como a propia choiva que azoutaba o porto. A carpa converteuse nun refuxio colectivo onde non faltaron clásicos como Los chicos hoy no saltarán a la pista ou Ataraxia. E tamén houbo mensaxes cargados de humanidade: “a violencia combatímola entre todos”, soltou Guille antes de botarse a Gran esfera.

Unha viaxe de 25 anos

O concerto foi tamén unha viaxe polo tempo: lembrando cancións pouco habituais como Terry, Peter y yo, C’est fini ou Por si alguna vez te vas. Logo chegaron momentos de conexión total co público, con Prometo no olvidar ou El fin del amor eterno, antes de render homenaxe a elas, “todas elas”, con Esta noche sólo cantan para mí.

Non faltou a nostalxia pop de Superguay ou o toque oriental de Cerca de Shibuya. E, como non podía ser doutra maneira, houbo guiño local: Guille reescribiu versos para soñar co regreso do Dépor a Primeira, algo que fixo tremer a carpa de emoción.

Invitada de luxo e homenaxes

O concerto tivo tamén convidados especiais. Soleá Morente subiu ao escenario para cantar con La Casa Azul Vamos a olvidar, un momento de complicidade musical que levantou aínda máis os ánimos. Houbo tamén lembranza a Juan de Pablos, o mítico locutor que lle deu a primeira oportunidade á banda coa súa maqueta en Flor de pasión.

O estoupido final

A traca final chegou cos himnos que todo o público esperaba: Tang de naranja, Colajet de limón, Galletas, Me gustas, e por suposto La revolución sexual, No hay futuro ou Nunca nadie pudo volar. Para loitar contra a choiva, nada mellor que rematar con Como un fan, coreada a pleno pulmón por un público que xa era parte do espectáculo.

Un sábado completo en Noites do Porto

Pero a noite non foi só de La Casa Azul. O festival celebrou tamén os 30 anos do Bristol en Os Tigres Rabiosos, trouxo o hip hop de Sho-Hai no Playa Club, a enerxía pop de Juligan e rematou cunha afterparty por todo o alto. Un sábado intenso, vibrante e rabuñento que demostrou, unha vez máis, que Koruña sabe poñerlle música e calor mesmo ás noites máis molladas.

Crónica: As últimas colas doces en Glaccé

Dicen que non hai despedida sen emoción, e na confeitaría Glaccé vivíuse esta finde unha desas escenas que xa son memoria da cidade. As colas pola rúa eran a proba de que Koruña non quería deixar marchar sen máis os seus roscones, cruasanes e donuts azucarados o sabado a primeira hora. 

Colas para mercar os últimos roscóns de Glaccé. Foto de La Opinión Coruña

Chus, veciña de Santa Cruz, foi das primeiras en poñerse á fila: “Onte cheguei ás oito e ás dez xa non quedaba nada, así que hoxe viñen ás seis e media para asegurar”, confesaba cun sorriso de madrugón. Outros, como Juan Carlos, de Monte Alto, víano coma un ritual: “Nesta ocasión fago a cola polo que é, para gardar na memoria ese sabor”, dicía coa ilusión de levar á casa un roscón de despedida.

Houbo quen non quería volver quedar ás portas, como Adelino, que chegou antes das nove despois de quedar sen nada o día anterior. Montse lembraba que facía dez anos que coñecera Glaccé e que desde entón “todo estaba moi bo”. Ela, coma moitos, preferiu adiantar os Reis para non meter no conxelador unha peza “tan rica”.

E tamén estaban as clientas de toda a vida, como Mari Carmen, con máis de cincuenta anos de fidelidade, ou Olalla, que fixo a cola para sorprender aos seus pais, “porque eran eles os que sempre viñan en Reyes”.

Mentres, detrás do mostrador, as traballadoras confesaban estar “sen durmir”, preparando todo “con cariño e moi agradecidas á xente”. Foron os últimos roscones dunha confeitaría que deixa un baleiro doce no barrio e no corazón de moitos.

Glaccé apaga o forno, pero deixa prendido un recordo que sabe a azucre, a infancia e a mañás de Reis.

Crónica: Mozart en modo rosa no Colón coa Finta semplice

O Colón vestiuse de cor rosa este venres e domingo para acoller a La finta semplice, a ópera bufa que Mozart compuxo con só 12 anos e que os Amigos da Ópera presentaron en versión renovada, baixo a dirección escénica de Gianmaria Aliverta. A proposta chegou cun aire sorprendente: un mundo naïf con referencias ao universo Barbie, que lle deu un xiro fresco e divertido a un clásico do século XVIII.

Una mitura entre Barby y Mozart foi o que se viu no Colón.

Unha ópera para novas xeracións

O director artístico da Temporada Lírica, Aquiles Machado, deixouno claro: o obxectivo é chamar a atención das novas xeracións. E con esta montaxe semella que se conseguiu, combinando fidelidade ao xenio austríaco coa ousadía de traer a súa música ata 2025, nun escenario cheo de cor e de novas lecturas sobre o patriarcado e o papel das mulleres.

Debuts e regresos

As funcións tamén serviron para descubrir voces que debutaban en España, coma Christian Pursell, Anthony Webb, Marina Zyatkova, Angela Schisano, Caio Duran ou Diana Alexe, quen confesaba antes do estreo sentirse “moi ilusionada” por pisar por primeira vez un escenario de ópera no país. Houbo tamén reencontros, coma o de David Cervera, que volveu actuar na cidade herculina interpretando a Simone.

O público, entregado

O éxito foi evidente: a primeira función do venres deixou o listón alto e a repetición do domingo confirmou o entusiasmo do público koruñés, que aplaudiu con forza esta ópera feita con frescura e cariño. Unha aposta distinta, atrevida e chea de enerxía que demostra que Mozart pode seguir conquistando corazóns mesmo vestido de rosa.

O que vén

A temporada lírica continúa, e tras esta Finta semplice haberá que agardar a decembro para a terceira e última ópera de 2025: Pelléas et Mélisande, de Debussy, unha das obras máis queridas por Aquiles Machado, que promete traer outra xoia ao Colón.