Koruña bailou de todo o pasado finde: do Recorda Fest ao Flores Rock e a ópera de Bizet

 O pasado fin de semana Koruña non deu tregua. Houbo música para todos os gustos, para todos os corpos e para todas as almas. A cidade enteira converteuse nun gran escenario no que cada quen atopou o seu recuncho: dende a nostalxia pop do Recorda Fest, á maxia clásica da Ópera de Bizet, pasando pola frescura urbana e galega do Flores  Rock.

Recorda Fest 2025: música, lembranzas e público entregado

A terceira edición do Recorda Fest, celebrada o 5 e 6 de setembro no muelle da Batería, foi un éxito innegable: máis de 20.000 persoas pasaron por alí, co festival colgando o cartel de “sold-out” para a xornada do sábado.

Venres 5: pop e indie dende primeira hora

O festival arrancou o venres 5 ás 16:00, coas primeiras notas de Álex Wall, seguidas por Griso, Nena Daconte e Marlena. Logo chegou un momento memorable: Xoel López, o noso Xoel, fixo que todo Riazor (que veñen saíndo polo Porto, tiren lé na cabeza!) cantase “Que no” e “Todo o que merezas” 
A noite rematou de luxo con Lori Meyers, La La Love You e unha proposta máis underground, Ultraligera, acompañada de DJ Eme, que non deixou respirar ao persoal ata pasada a media noite 

Sábado 6: onde non faltou de nada

O sábado volveu ser unha romaría sonora: Efecto Pasillo puxo aos asistentes a bailar con “Pan y mantequilla”, Fran Perea emocionou con “Qué va a ser” e montou un momentazo cos de Los Serrano ao cantar “1+1 son 7” xunto a Leire Martínez . A continuación, Despistaos puxeron silleiro no porto e Leire, xa en solitario, arrancou coreografías e emoción coa súa voz, entre “El último vals”, “Rosas”, “Mi nombre” e momentazo final co himno galego: “Os Pinos” .

Leyre Martínez. Foto de El Ideal Gallego

Á media noite comezou o baile serio: Álvaro de Luna iluminou o ceo cos seus éxitos (como “En tu costado” e “Juramento de sal”) e veu despois o furacán latineiro de Juan Magán, con “Ella no sigue modas” e “Bailando por ahí”, metendo a cento en pista.
A peza final de hoxe resultou explosiva: La Reina del Flow chegou de Netflix en directo e montou un concerto de reguetón en galego, con máis de 12.000 persoas cantando “Reflejo” e “Depredador” á vez (¡malo será que non se fai gira en Rianxo logo!) 

Para que non faltase nin un mínimo detalle no aire, Kate Ryan puxo o baño disco dos 90 cunha versión impecable de “Désenchantée”. E para rematar, o devastador Henry Méndez, cunha sesión rematado en “Rayos de sol”, botou foguetes e rematou co record a todos nós que aquí acabamos bailando dormidos no tren da noite.

Un festival con alma e conciencia

Mais o Recorda Fest non foi só música: tamén houbo exhibicións espectaculares de fútbol freestyle, breakdance e unha emocionante demostración de remo en seco polas mulleres da Asociación Dragon Boat Bolboretas, sobreviventes e gladiadoras na vida anduriña.

Houbo colas, cantigas, LEDs e emoción de orde exterior. Riazor tivo marabilla de dous días e, por un anaco, tamén fíxose a festa universal. Estilo pop, baladeiro, latineiro, noventería, recuerdos e sorriso de orella a orella. Cun ambiente aberto, inclusivo e familiar, o Recorda Fest converteuse neste 2025 nun dos momentos máis lembrados do verán coruñés. Como diría o paisaniño rabuñeiro: «Aquí non só veu a música, veñeron as lembranzas, os cantos altos, o corazón a mil e o corazón quentiño de volver sentirnos todos xuntos. Volveuse a achegar ese lume que había anos faltaba. O Recorda Fest non so é un festival: é casa, é festa, é enerxía verdadeira do máis coruñés que temos».

Fotos de El Ideal Gallego. 

Flores Rock 2025: o barrio que fixo do rock a súa bandeira

Este viernes 5 e sábado 6 de setembro, o Barrio das Flores volveu ser corazón de rock en directo con Flores Rock 2025. Foi unha cita para todos os públicos, que combinou bandas míticas, propostas galegas e aire de festa comunitaria nun entorno de identidade arquitectónica e musical.

Foto del Ideal Gallego

Cartel de quilates, entradas gratis e barrio presente

O festival estivo capitaneado por nomes como Dirkschneider (directamente co legado de Accept) e Soziedad Alkoholika, dúas forzas do metal e punk que puxeron a tremer as guitarras no escenario da praza do Sol Naciente. A iso engadeches bandas galegas de fío directo co barrio, como Benito Kamelas, Konflikto, Raiade, Dark Embrace, e outras con variedade sonora: Far Away Place, Nashgul e Nucleus. E todo completamente de balde, como se aquí a festa sonora estivese empastada nos adobes do barrio. 

O que comezou hai seis anos coma unha semente plantada no Barrio das Flores medrou ata converterse nun referente do panorama metal galego. O Flores Rock 2025 non foi só un festival: foi a confirmación dun soño colectivo, a demostración de que un barrio pode mover montañas a base de voluntariado, paixón e guitarras ao once.

De festa veciñal a festivalazo internacional

Este ano, o sexto da historia, foi o máis masivo e ambicioso: preto de 13.000 persoas ateigaron a Praza do Sol Naciente, convertida en catedral metálica da cidade. As cifras falan soas: 700 camisetas vendidas, máis de 1.500 chapas e un ambiente indescritible. Pero o mellor foi a conexión entre barrio, bandas e público, un idilio difícil de explicar, deses que hai que vivir.

O momento máis lembrado? Sen dúbida, Udo Dirkschneider (Accept) facendo soar Balls to the wall e todo o barrio coreando coma se o mundo rematase alí. A iso sumoulle a descarga brutal de Soziedad Alkoholika, que fixo as delicias da xeración dos 90 e converteu o sábado na noite máis intensa da historia do festival.

O traballo invisible que fai posible o milagre

Detrás do éxito está un equipo de 35 veciños de todas as idades que cada ano se deixan a pel. Algúns mesmo collen vacacións para poder montar o tinglado. O segredo? A forza comunitaria. Como di David Pujades, alma mater do evento: “Pasamos do amateurismo ao profesionalismo sen perder a esencia de barrio”.

Os veciños que organizan o festival. Foto del Ideal Gallego

Flores Kids: sementando rock para o futuro

Outro dos grandes acertos é o Flores Kids, que xa forma parte do ADN da cita. Máis de medio cento de cativos empapáronse de cultura heavy no campamento, e uns 200 gozaron do espectáculo da tarde. Aquí, como contaba un xornal o ano pasado, os nenos non queren ser Messi… senón Ozzy Osbourne.

Apoio institucional e compromiso social

O Concello da Coruña non foi alleo a este crecemento. O edil de Cultura, Gonzalo Castro, deixou claro que o festival xa é parte esencial da programación anual: “É un orgullo apoiar unha iniciativa que nace do traballo comprometido e desinteresado dos veciños do Barrio das Flores”. E comprometeuse a reforzar o apoio no futuro, consciente de que o Flores Rock non é só música, é tamén cohesión social e identidade.

E como non podía ser doutra maneira, tamén houbo espazo para a reivindicación. Este ano, cunha clara mensaxe: apoio ao pobo palestino, reflectido nun logo especial e nunha pantalla de solidariedade. Porque o Flores Rock non entende de tibiezas: aquí a música tamén é ferramenta de loita.

Un soño feito realidade

Traer a Udo desde Alemaña non foi doado: gastos duplicados, peticións altas, moitos imprevistos. Pero para Pujades, que medrou escoitando Accept no coche co seu pai, foi o maior agasallo posible. E iso tamén é o Flores Rock: un festival que cumpre soños persoais e colectivos, que une xeracións e que demostra que A Coruña ten un barrio que fai do rock a súa bandeira.

E mentres a praza aínda recolle os ecos das guitarras e os veciños repousan as gorxas gastadas, queda unha certeza: o Flores Rock 2025 foi un éxito rotundo, un festival que xa xoga na liga dos grandes sen deixar de ser festa de barrio. Como dixo un velliño ao marchar, cun sorriso nos beizos:
“Aquí o rock non se escoita… aquí vívese. E iso, meus, non hai quen nolo quite”.

La pasión volvió a vibrar en el Palacio de la Ópera: Carmen de Bizet reestrenada con fuerza

Tras casi 20 años de ausencia, la ópera Carmen, de Georges Bizet, regresó a Koruña este pasado fin de semana (5 y 7 de septiembre), engalanando el año del 150 aniversario de su estreno. Fue en el Palacio de la Ópera, con la producción del Gran Teatre del Liceu y dirección escénica del inquietante Calixto Bieito, y ni que decir tiene: lleno a tope las dos noches.

Montaje y elenco de altura

El montaje colocó a la obra a bordo de un escenario austero, minimalista, pero cargado de fuerza dramática. Ambientada en una España fronteriza de los 70/80, llenó el escenario de tensión y visceralidad, alimentada por una escenografía seca e impactante nítidamente inspirada en el cine quinqui y los paisajes urbanos ásperos.

Más de 200 personas en escena lo avalaron y la Orquesta Sinfónica de Galicia, combinada con los coros Gaos y Cantábile, dieron el fondo musical idóneo para conjugar emoción y belleza.

El elenco de voces brilló con luz propia: Sofija Petrovic en el papel de Carmen; Brian Michael Moore como Don José; Jean-Fernand Setti como Escamillo; y María José Moreno retomando Micaela. También subieron al escenario María José Moreno como Micaela y Susana García como Frasquita, completando un reparto de altura.

Una apertura con eco

En la inauguración de esta 73.ª Temporada Lírica, Carmen presumió de reencuentro con Koruña y marcó el tono. La ciudad acogió con emoción la puesta en escena, reconocida por su potencia visual y dramática.

Foto Cadena Ser

Y no faltaron actividades complementarias: desde conferencias divulgativas, hasta el proyecto Ópera Kids para acercar el género a los pequenos, pasando por una intensa programación operística hasta diciembre.

El coro final, rabuñeiro

Al salir del teatro, as voces da xente eran unha soa: “Que carallo, isto foi Carmen de verdade, non esa versión de museo. Isto puche calquera cidade a xogar alto”. Koruña redescubriu a grandeza escénica, e os barrios, a urxe cultural que aquí latexa. Unha Carmen que non só quitou o alento, senón que bateu forte contra o corazón da cidade.