“Seica na Koruña”: o arte cotián de Xesús Carballido chega ao Kiosko Alfonso

 Hai artistas que pintan o que ven, e outros —como Xesús Carballido— que mirando o que todos vemos, descobren o que ninguén mira. A súa exposición Seica na Koruña, aberta no Kiosko Alfonso ata o 8 de decembro, é unha invitación a ese tipo de ollada: curiosa, libre, sentimental e, sobre todo, profundamente galega.

Na mostra, organizada polo Concello da Koruña, reúnense arredor dun centenar de obras que mesturan colaxes, ensamblaxes, debuxos e obxectos de todo tipo. Hai tipos de imprenta, conchas mariñas, etiquetas antigas, anacos de ferro, madeiras gastadas polo tempo, fragmentos todos dun mundo que Carballido rescata con mimo para devolvelos convertidos en poesía visual. É, como di o propio artista, un xeito de dar segunda vida ás cousas humildes, de contar o paso do tempo sen palabras, só con materia e emoción.

Carballido na presentación da exposición. Foto de La Voz de Galicia

O comisario da exposición, Javier Barón, lembrou na inauguración que Carballido leva décadas explorando este territorio entre a memoria e o obxecto, e que Seica na Koruña funciona tamén como retrospectiva vital, unha mirada atrás sobre unha traxectoria na que cada colaxe é unha lembranza e cada peza, un diálogo entre o pasado e o presente.

O concelleiro de Cultura, Gonzalo Castro, destacou o papel do Kiosko Alfonso como “espazo aberto á cidade”, onde a arte galega se mestura co paseo diario da xente: “Carballido fálanos do que somos, das cousas pequenas que nos rodean, que ás veces esquecemos e que volven cobrar sentido cando alguén as observa con ollos de artista”.

Nado en O Carballiño en 1954, Xesús Carballido xa presentara unha mostra co mesmo nome, Seica, no Museo do Pobo Galego en 2021. Aquel proxecto, agora ampliado e revisado, chega á Koruña cargado de novas pezas e cunha enerxía renovada. O artista continúa fiel á súa idea de “arqueoloxía do cotián”, un traballo paciente que transforma o descartado en símbolo e o común en singular.

Entrar en Seica na Koruña é como abrir unha caixa de recordos familiares: hai pezas que parecen saídas dun obradoiro, doutros tempos, dun desván, dun porto. Cada unha conserva algo da man que a tocou, algo do seu uso orixinal, pero tamén unha nova forma que lle dá sentido. Todo fala dun país feito de fragmentos, de unha identidade que se reconstrúe co paso dos anos e co paso das mans.

Seica na Koruña non é só unha exposición: é unha conversa entre o tempo, o ferro, a madeira e a memoria. É a arte feita desde o barrio, co que se atopa no camiño, e que acaba por retratar, sen pretendelo, o espírito dunha terra.

E si, seica tamén nós, os koruñeses, nos recoñecemos nesa arte das cousas pequenas.